Over verantwoordelijkheid nemen
En ‘plots’ was daar een gevecht. Twee honden die in elkaar hingen.
Drama. Angst. Impulsieve acties van baasjes. Met pijn. Gesus. Iemand die de schuld krijgt. De hond des huizes die een schop voor z’n kop krijgt. Hard.
Het hele gezelschap (een man of 10) werd er stil van. De uitgelaten, ontspannen sfeer krijgt een lading. Iedereen is ervan aangedaan. Niet in het minst de baasjes van beide honden. En vooral dan: de honden zelf.
Het heeft een geweldige impact. Een intens conflict.
De ene hond lijkt er met de schrik vanaf te komen, geen wondes te bespeuren op een schrammetje na.
De andere hond kreeg letterlijk een harde schop tegen zijn hoofd en laat zien dat hij pijn heeft. Zijn oog kan hij niet goed open houden.
De ene hond, de hond op visite, krijgt liefdevolle zorg, steun en knuffels.
De andere hond een schop voor zijn kop en wordt aan de lijn gelegd middenin de groep mensen, zonder al te veel compassie.
De tegenstrijdigheden.
Ik heb zelf de precieze aanleiding voor de uitval niet gezien.
Wat ik wel zag:
De hond op visite, samen met nog een derde hond in dit gezelschap hadden al 2u lang samen gewandeld en gespeeld.
Er werd al regelmatig over grenzen heen gegaan.
Spel mondde al enkele keren uit in het ruw aangeven van grenzen.
De hond des huizes kreeg plots bezoek van zo’n 10 mensen in zijn tuin, waaronder dus ook 2 honden. Die al moe en overprikkeld waren.
De 2 honden op visite hadden nog geen minuut rust gehad sinds ze elkaar hadden ontmoet eerder bij het begin van de wandeling.
De hond des huizes, een Amerikaanse Akita. De bezoekers een jonge border en een mix border X herder.
Oké. Dus er doet zich een conflict voor en vervolgens hoor je:
- ik moest hem doen schrikken, want anders krijg je hem niet los
- als ik zou gaan trekken dan zou hij met zijn tanden het vel van de ander scheuren
- ze wordt wel eens bezitterig over haar speeltje (takje, blaadje, …) en al zeker als er eten in de buurt is
Oké.
Dan kom ik tot deze conclusie:
- beide baasjes weten dat er zich al eens conflicten voordoen. Ze hebben er duidelijk allebei ervaring mee.
- beide baasjes hebben op het moment zelf niet de nodige afwegingen gemaakt op te besluiten dat het misschien niet ideaal was om hen samen te brengen
- het ging een hele tijd goed, maar je weet dat je met 2 oververmoeide honden te maken hebt
- je kan niet verwachten dat alles perfect blijft lopen
- ze deden het zo zo goed samen… ja zeker, maar geen van de honden had de kans om zich af te zonderen, te rusten, time out te nemen
- beide honden grote fan van mensen, dus ze bleven graag in de buurt van de mensen en dus bijgevolg ook van een tafel met een paar hapjes
Zoveel signalen
Zoveel momenten waarop andere keuzes gemaakt hadden kunnen worden
Zoveel verwachtingen
Zoveel ervaring en kennis
Zoveel grensoverschrijdende vermoeidheid
En uiteindelijk krijgt die ene hond de schuld. Waarom?
Ik geef nog even mee ter info:
Mijn Lucy had ik ook meegenomen voor deze wandeling. Niet wetende hoeveel en welke honden er aanwezig zouden zijn.
Stevig afgewogen, toch besloten haar mee te nemen.
Bij aankomst in groep wat babbelen en wachten op de laatste mensen die zouden aansluiten.
De honden maakten kennis.
Lucy kende één van de twee honden, de andere niet.
Liep best goed.
Na 10 minuten voelde ik al dat het veel was.
De energie van de jongere honden maakten Lucy alert en ze vertoonde al onrustig en overprikkeld gedrag.
Dus ik besloot haar te slapen te leggen in de auto. Want ik weet dat ze de wandeling wel aankan, maar de hoeveel spanning, bijkomende vermoeidheid van het wandelen, ik die al babbelend niet alle aandacht zou hebben voor haar… ik besloot haar niet mee te nemen. Die 10-15 minuten hadden al veel energie gekost en ze ging met plezier de auto in.
Ook toen we nog een theetje gingen drinken in de tuin, besloot ik haar rustig te laten liggen.
Wetende dat er 2 oververmoeide honden bij waren. En dan bleek er dus nog een Akita des huizes.
Ik had de juiste keuze gemaakt.
Want ik weet dat Lucy durft uit te vallen als ze het gevoel heeft dat ze zichzelf/haar persoonlijke bubbel of haar ring (haar speeltje) moet beschermen.
Dus nee, dan kies ik ervoor om geen omstandigheden te creëren waarin ik weet dat de kans er is dat er zich conflicten gaan voordoen.