Mijn klein meisje
Het is nu 15 jaar geleden… op 18 juli 2018 werd mijn Lola’tje geboren.
Ik wilde al zoooo lang een hond en dan was daar uiteindelijk dat moment. Het was groots, dat kan ik u wel vertellen.
Die keuze, dat gebeuren, dat had ook een heel grote impact. Op mijn dagelijks leven. Op mijn visie op de wereld. Op mijn toekomst.
Half september mocht ik haar gaan ophalen, dat klein ‘ratteke’ zoals ik haar noemde, want mooi kan je zo’n jonge pup niet noemen, vind ik. 😊
En toen begon er een bijzondere reis. Met veel geklungel en vraagtekens. Maar ook met heel veel liefde, lachen en knuffelen.
Onze grootste uitdagingen toen:
De eerste was zindelijkheid.
Dat was wel een dingetje, want ja, je woont op een tweede verdiep zonder lift, het werd steeds kouder in die periode, dus je spendeert niet super veel tijd buiten, dus dat duurde wel even voordat het ons lukte om die plasjes binnen te voorkomen. Het duurde té lang, als ik alle hondenkenners, boeken en cursussen mocht geloven… Deed ik het wel goed?
Tweede uitdaging, alleen blijven aanleren.
Ook iets waar we echt aan hebben moeten werken, want ja, ik studeerde én werkte wel, dus het kleintje moest wel regelmatig wat alleen zijn. Ik stemde wel zo goed mogelijk mijn agenda op haar af en kwam bijvoorbeeld thuis lunchen op de dagen dat ik werkte.
De derde én grootste uitdaging: lopen aan de lijn.
Hemeltje… dat heeft wat voeten in de aarde gehad. Halsbandje, harnasje, korte lijn, lange lijn, lijn op een rolleke, clicker, beloningen, hondenscholen, alle mogelijke technieken proberen (althans die bij mij pasten, want nee die slipketting of stroplijn zijn altijd al een no go geweest voor mijn gevoel).
Maar uiteindelijk werd het dit: veel liefde, geduld, begrip, ruimte om te proberen en opnieuw te proberen, te falen en in essentie te leren communiceren met elkaar… dat was er nodig om op een heel fijne manier met mijn lieve kleine Lola op pad te gaan. Ze was mijn mentor, mijn schaduw, mijn trots.
Soms vraagt het doel wat je wil bereiken een heel andere aanpak dan je had verwacht. Het is dan een kwestie van je open te stellen, te luisteren naar je eigen gevoel en te luisteren naar wat je hond je laat zien. Dan kom je er wel. Dat heb ik mogen ervaren.
Zo, dit wilde ik toch graag even delen.
Het voelt nodig om ook te spreken over mijn eigen struggles en hoe ik erin ben gegroeid. Het kan jou misschien inspireren of helpen.